Roeping

-Stop maar. Wat een flauw verhaal!
Dat was de reactie van het hoofd van de sollicitatiecommissie, terwijl ik drukdoende was een verhaal te houden over mijn onvolledige kinderjaren. Ik wilde heel graag voor dat GGZ Jeugdteam werken.
-Hier gaan we je niet voor aannemen, maar ik heb wel iets anders voor je.
Aldus kwam ik als sociaal-psychiatrisch verpleegkundige te werken in een klein Daklozen Team in Amsterdam. Na een zwangerschaps-vervanging in de Schilderswijk van Den Haag wilde ik maar één ding. Werken in het Mekka van de Sociale Psychiatrie: Amsterdam.
Mijn adolescentie had ik vooral stoned en lurkend aan een fles Keteljenever doorgeworsteld. Ergens éénhoog-achter, op de zolderkamer van een oud Parochiehuis in Zwammerdam. Of all places. Mijn collega en vriend, Firmin, schoof mij op goede dag een groen formulier toe. Of ik die wilde tekenen?
-Waar dient dat toe?
-Teken nou maar.
Luttele weken later zat ik aan bij de sollicitatiecommissie van psychiatrisch ziekenhuis Endegeest te Oegstgeest.
-Waarom wilt u dit werk zo graag doen?
-Ik werk graag met mensen.
-Dan kunt u toch ook in een kroeg gaan werken?
-Ik ben met een natuurlijke neiging tot verslaving voor om het even ALLES op deze wereld gekomen. Ik werd subiet op de zwaarste afdeling gestationeerd. Heren E. Men twijfelde nogal aan mijn motivatie om B-verpleegkundige te worden. Ik ook. Geld verdienen en iets leren. Dat waren mijn voornaamste drijfveren om die In service-opleiding te gaan volgen. En die opleiding af te maken. Ik zat in die tijd nogal laag in mijn self esteem: de scheidslijn tussen gek en gewoon is betrekkelijk dun.

Inmiddels zit ik veertig jaar in het vak. Er is veel veranderd en ten goede gekeerd. Onze mensen doen er toe. Wij praten niet meer over hun kwetsbaarheid, maar over waar zij recht op hebben. Doe ik dit werk uit roeping? Nee, ik doe vooral wat ik leuk en zinnig vind, maar ik werk wel mee aan een wereld, die werkt voor iedereen. Ik wil onderscheidend zijn voor een ander. Dat doet er toe.
Natuurlijk, het feit dat ze mijn moeder, op basis van een bijzonder matig matrimonium en een diepe depressie, vier jaar hebben opgesloten in een kliniek speelt mee. Dat en de emotionele verwaarlozing in ons gezin heb ik middels een jaartje psychotherapie genoegzaam verwerkt.

Ik heb het geluk gehad de juiste mensen op het juiste moment tegen te komen. Zoals de rector, de heer Horne, op de Thorbecke MAVO in Alphen aan den Rijn. 
-Het is kwart over 10. Ik ga even koffie halen beneden. Ik ben om precies 11 uur terug.
In die drie kwartier heb ik alles van mijn buurman, die onmiskenbaar over een wiskundeknobbel beschikte, overgeschreven.
Of zoals het hoofd van die bewuste sollicitatiecommissie, in Amsterdam, aan het begin van dit verhaal, Wouter van Ewijk. Ik hoor het hem nog zeggen. 
-Stop maar.
Ik ben hem er tot op de dag van vandaag dankbaar voor. 

• Tweet