Vlekken

‘63 kaarsen waren te veel’ zegt Ruud. ‘Dus heb ik er maar drie gepakt voor op de rijstevlaai. Dat ziet er leuk uit, toch? Op dit kleed? Weet je, dit kwam echt alléén op tafel wanneer er iets te vieren viel. Met Kerst, Nieuwsjaardag en natuurlijk altijd met mijn verjaardag. Ik heb hem daarom vandaag ook maar op tafel gelegd.’ Met zijn hand strijkt hij zacht een vouwtje uit het kleed.

‘Iedereen kwam samen om dit kleed. Vroeger bij mijn opa en oma. Toen zij er niet meer waren, bij mijn ouders. En ook mijn kinderen zaten hieraan. Marieke heeft inmiddels zelfs ook al twee kinderen. Dan zit die hele tafel wel vol!’

De blik van Ruud dwaalt over het kleed. ‘Het heeft door de jaren heen nogal wat vlekken gekregen. Die bruine is van de jus van toen we stoofvlees hadden gemaakt. En er zit nog een donkerrode wijnvlek in, daar links, van toen het iets té gezellig werd.’ Hij lacht.

‘Dat was nog eens een goede tijd. Sinds Sonja weg is, zijn er eigenlijk ook geen vlekken meer bijgekomen. Nu al meer dan een jaar niet meer. Geen kinderen, geen vrouw, geen vlekken. Rijstevlaai was haar favoriet.’ Ruud kijkt naar de deur. ‘Dat is natuurlijk niet meer genoeg om haar terug te halen.’

‘Zal ik je nog wat water geven?’ vraagt hij. Geen antwoord. Stilte. Ruud staat moeizaam op uit zijn stoel, blaast de drie kaarsen uit en pakt de gieter.

Beoordeling jury:
2de plaats

Opvallend:
• schitterende toepassing scène madeleine
• show, don’t tell
• fabuleus eind
• sfeer
• effectief taalgebruik, elk woord valt op zijn plaats, heeft functie
• korte krachtige zinnen, ritme
• eenzaamheid komt als woord niet voor, maar sijpelt door elke regel, langs elk         woord
• zkv of blog/column?

Hier is een geoefend schrijfster bezig die weet heeft van creatieve technieken, die weet hoe je een goed verhaal schrijft. Het verhaal begint ‘in media res’, midden in de handeling. Ruud praat tegen... ja tegen wie of wat praat Ruud? Op het eind blijken het zijn plantjes te zijn (hij pakt de gieter). Hoe eenzaam wil je het hebben. De vlekken in het kleed brengen bij de hoofdpersoon herinneringen naar boven aan tijden dat het nog gezellig was, toen de kleinkinderen nog over de vloer kwamen. ‘Die bruine is van de jus toen we stoofvlees hadden gemaakt.’ Maar sinds zijn vrouw Sonja weg is, zijn er geen vlekken bijgekomen. Geen kinderen, geen vrouw, geen vlekken.
De schrijfster past hier de ‘scène Madeleine toe’. De scène Madeleine refereert aan schrijver Proust die in zijn bekendste werk À la recherche du temps perdu een madeleine-cakeje in de bloesemthee doopt en zich dan herinnert hoe het was bij zijn oma, waar hij dit ook altijd deed.
En dan die prachtige slotzin: ‘Zal ik je nog wat water geven?, vraagt hij. Geen antwoord. Stilte.
Dan pakt hij de gieter. Hij blijkt het hele verhaal tegen zijn plantjes gepraat te hebben. Een hartverscheurend eenzaam beeld, terwijl het woord ‘eenzaam’ in de hele tekst niet voorkomt. Show, don’t tell!
Dit ‘zeer korte verhaal’ (zkv) zit geramd in elkaar. Effectief geschreven, geen woord teveel. Een topper.

Jury: Ziggy Klazes, Ben de Graaf (Ben Tekstschrijver), Wouter van Ewijk

• Tweet