Navel als troostputje

Ik besteed alleen aandacht aan mijn navel als ik eenzaam ben. Het kuiltje in mijn buikheuvel is een relict uit de mooiste tijd van mijn leven. Mijn navelvorm heet een innie; een ovale of ronde holte. Er zijn ook mensen met een outie, een bolletje of een knoopje. Mijn innie vult zich soms met navelpluis, het mooiste woord voor viezigheid dat ik ken. De binnenkant van mijn navel doet denken aan een knoopje van een ballon. Wanneer je mijn navel zou ontknopen zou ik op eenzelfde manier als een ballon door de kamer schieten en uiteindelijk slap en vormloos landen in een hoek. Eenzaamheid bestrijd ik door het topje van mijn wijsvinger in mijn navel te drukken en mijn ogen te sluiten en terug te denken aan de tijd waarin ik nog het perfecte afgietsel was van de mal van mijn moeders baarmoeder.

Op de lagere school had ik een hartsvriendin. We droegen hetzelfde WNF T-shirtje met eronder een afgeknipte vale spijkerbroek. Onze zomers vulden we met het brouwen van heksensoep en het stapelen van zandemmers. We zwierven door het waterwingebied dat achter de flat lag en bestudeerde ‘s avonds onze haren en snotjes onder een microscoop. In de hoogste klas knipten we gelijktijdig onze blonde haren kort en verruilden onze Piedroschoenen voor Adidasgympen. Op een dag trof ik moeder in de keuken aan. Ze wikkelde onze huisraad in oude kranten. Vader sleepte gevulde dozen over de galerij naar de lift en op dat moment ving ik voor het eerst een glimp op van eenzaamheid. Ik rende twaalf trappen af, stoof door de zware klapdeur en ketende mij met een touw vast aan mijn vriendin. Vader moest met een schaar het touw doorknippen om mij zo de vrachtwagen in te krijgen die ons naar ons nieuwe, grote, lege huis bracht aan de andere kant van de stad.

We waren de eerste bewoners van de nieuwbouw. Nergens stonden nog schuttingen of waren tuinen aangelegd. Om mijn leed te verzachten kreeg ik een konijn. Na Sesamstraat bracht ik het beestje naar zijn nachthok. Ik probeerde mezelf door het deurtje te wurmen om zo tegen het warme lijfje aan te kunnen liggen. Omdat het niet paste bad ik tot God dat ik zou krimpen maar ik groeide door tot een meter achtenzestig. Ik sloeg mijn roze spaarvarkentje in stukken en kocht een tuigje met een loopljntje en nam het konijn mee naar de slootkant aan de overzijde van het huis. In die tijd geloofde ik nog dat een touwtje ook een navelstreng zou kunnen zijn.

Adam en Eva hebben geen navel. Adam is uit stof geboren. Omdat hij zo alleen was in het paradijs schiep God een vrouw uit de rib van Adam en noemde haar Eva. De creatie pakte goed uit, ze hielden van elkaar. Toch is het uitsnijden van een rib geen goede oplossing tegen eenzaamheid. Het is een pijnlijk proces en als het al lukt, is het maar afwachten wat voor vrouw er uitkomt. Niet elke vrouw verlost een man van zijn eenzaamheid. Wanneer Eva niet van Adam had gehouden was ze misschien weggegaan en had ze hem nooit overgehaald om van de verboden vrucht te eten. Dan hadden we nu misschien nog in het paradijs gewoond en was er nooit iemand eenzaam geweest.

We moeten leven in een imperfecte wereld. Als je eenzaam bent kan het helpen eraan te denken dat alle mensen onder hun kleding een litteken verbergen, een relict van verbondenheid. Verder kun je altijd nog het topje van je wijsvinger in je navel drukken om zo een perfecte cirkel met jezelf te vormen. 

Beoordeling jury columnwedstrijd "Eenzaamheid":
6de plaats

Een nieuwsgierig makende titel, oorspronkelijke benadering en goed geschreven column met een kop en een staart (en een navel). 

 Jury: Ziggy Klazes, Ben de Graaf (Ben Tekstschrijver), Wouter van Ewijk 

• Tweet