Collega's schaam u

"Ja, heeft u dat recept geschreven? Ik wil graag wat zaken verifiëren." Aldus de apotheker-assistente, die mij belt over het recept dat ik zojuist uitschreef. Nadat we de medicijnen hebben nagelopen, wordt mij gevraagd over de verzekering. Meneer heeft deze blijkbaar niet, iets wat ik ook niet kan oplossen. "Ja, dan kan ik niets meegeven. Klik."

Ik kan niet eens meer boos worden. Altijd hetzelfde liedje met de 'zorg' voor illegalen. Ik ben er inmiddels aan gewend. Als illegaal kun je beter binnen, dan buiten de cel zitten. Dan betaalt vadertje Staat gewoon de rekeningen.

Gelaten hang ik op. Gelukkig is het niet zo erg als de man die ik een tijd terug in de daklozenopvang tegenkwam. Zijn ontslagbrief gaf je het schaamrood op de kaken. De goede man was op straat aangereden en had een vrij complexe breuk van zijn been. Het type breuk waarvoor operatief ingrijpen nodig is, aldus de brief. Maar 'dankzij' zijn onverzekerde staat was ie retour afzender gestuurd door de chirurgen, die snel een gipsje om zijn been gelegd hadden, en hem in een rolstoel naar de uitgang van het ziekenhuis hadden gedirigeerd. De man kon niks meer, was volledig afhankelijk van anderen, en zat op een plek waar ze hem helemaal niet ADL-hulp konden bieden.

Gevoelens van boosheid en machteloosheid overheersen als ik er aan terugdenk. En schaamte. Plaatsvervangende schaamte. Hebben deze collega's ooit de eed van Hippocrates af mogen leggen? Hij zou terstond in zijn graf omdraaien. Chapeau, Heren Chirurgen!

Inmiddels heb ik de hoop allang opgegeven om goede zorg aan illegalen te kunnen verlenen. Niemand wil ze. Althans, niet zolang er geen harde cash wordt meegebracht. Behalve als ze zich in acuut levensbedreigende situaties bevinden, worden ze overal weggestuurd. In alle andere gevallen is de zorg blijkbaar niet 'medisch noodzakelijk'.

"Maar daar is gewoon geld voor, voor die mensen," vertelde een ethica me die ik laatst op een feestje sprak. Ik kon mijn oren niet geloven. Ik bestreed haar ideeën. Ik wist inmiddels beter.

Eenmaal thuis ben ik toch nog maar eens gaan googlen, en ja hoor, ze had gelijk. Alle verhalen van artsen en eerste hulpen die alleen hulp verlenen in spoedgevallen blijken totale flauwekul. Er blijkt gewoon wel geld te zijn, 'erger' nog, het is eigenlijk best goed geregeld.

Waarom ik daar na jaren klooien pas achter kom, is me een raadsel. Maar collega's, ik geef u graag mee, u kunt illegalen zonder enig probleem helpen, zoals het een 'ware hulpverlener' betaamt. Er is een zak met geld dat beheerd wordt door het Zorginstituut. Huisartsen en ziekenhuizen kunnen maar liefst 80% vergoed krijgen. Voor apotheken zit het wat anders. In dat geval zult u als hulpverlener op zoek moeten naar een gecontracteerde apotheek. Al met al hele schappelijke regelingen, dacht ik zo.

Collega's, haal het schaamrood van mijn kaken. Help die illegalen als ieder ander, u krijgt immers gewoon - via een omweg - betaald.

• Tweet