Wat wil je later worden?

Wat wil je later worden? Toen ik tien jaar oud was leek schrijver me een mooi beroep, op mijn twaalfde wilde ik archeologie studeren, op mijn vijftiende leek dat leraar geschiedenis het beste bij me zou passen en toen ik op een dag uiteindelijk een vervolgopleiding moest kiezen was er geen echte keus meer. Ik had tijdens het middelbaar onderwijs wat jaren verloren aan het onderzoek naar de raadselen van het leven die op school niet aan bod kwamen en ik zou na voltooiing daarom eerst de militaire dienst in moeten, maar kon uitstel daarvan krijgen als ik geneeskunde of theologie ging studeren. Dus koos ik er voor om geen theologie te studeren, omdat ik me daartoe niet geroepen voelde.

Dus ving ik de studie in de geneeskunde aan zonder roeping of verwachtingen, maar begon aan een reis waarbij ik wel zou zien waar ik terechtkwam. Hoeveel van mijn medestudenten zouden er in de collegezaal waar we ons eerste college kregen daar uit roeping hebben gezeten en hun pad al uitgestippeld hadden?

Een stem uit de toekomst die je vertelt dat je het verschil zult maken als je arts wordt. Dat gevoel kende ik niet alleen zelf niet, maar onder de mensen met wie ik tijdens mijn studie omging had ik ze ooit niet gezien. Tenzij, misschien toen we voor het eerst een witte jas moesten dragen en één van de jongens in mijn studiegroep daarop had geschreven ‘Ik ben dokter’. Misschien voelde hij het arts zijn als een roeping en waren de woorden op zijn jas een vreugdekreet: ik ben geworden waartoe ik me geroepen voelde.

De eerste jaren van de geneeskundestudie waren geweldig interessant. De pre-cynische jaren werden ze wel genoemd als grapje over de tweedeling in preklinische en klinische jaren. Die laatste vormden voor veel studenten de echte test. Tijdens de coschappen veranderde mijn beeld op de geneeskunde volledig. Ik vond het geweldig om met de mensen die in het ziekenhuis lagen te praten en naar hun verhalen te luisteren, maar aan de medische hiërarchie had ik een hekel en ik ontdekte daardoor dat in zo’n context mijn leven lang te moeten werken niets voor mij zou zijn. Van de geneeskunde in de breedste zin ben ik echter gaan houden. De manier waarop ik erin actief heb mogen zijn zou je zelfs met terugwerkende kracht een roeping mogen noemen, alleen wist ik dat toen ik begon te studeren nog niet. Het is als met een gearrangeerd huwelijk, zoals ze in veel Aziatische landen nog bestaan. Als de partners aan elkaar wennen dan hebben ze meer kans bij elkaar te blijven dan de relaties die beginnen met een heftig vuur en zodra de teleurstellingen opduiken uit elkaar gaan.

Toen ik les gaf en studenten ontmoette die in arme landen wilden werken om de wereld beter te maken, leek het of ze een roeping hadden, maar wilde ik graag weten door wie ze dan wel geroepen waren. Wisten ze wel dat de kinderen die in arme landen dood gaan niet in de eerste plaats artsen die hun taal niet spreken nodig hebben, maar goede voeding, schoon drinkwater, vrede in hun land en goede scholen zodat ze begrijpen hoe gezondheid ontstaat en waarom sommige kinderen ziek worden. Het enige dat ik ze daarom kon onderwijzen was het ABC van rechtvaardigheid en humaniteit. Hopelijk werden ze daardoor geroepen om aan de ongelijkheid iets te doen die de basis is van gezondheidsproblemen. Ik heb het voorrecht gehad veel van die studenten te mogen begeleiden. Want ze bestaan echt, mensen met een roeping.

• Tweet