Lisette van Gurp

Nooit uitgesproken dankwoord bij prijsvraag column Eenzaamheid, Discura

Arnhem, 17-04-19

De aanloop naar deze middag heeft iets weg van de uitreiking van de Libris literatuurprijs. De (drie in dit geval) genomineerden worden benaderd en uitgenodigd om aanwezig te zijn op het moment suprème zelf: de bekendmaking van de nummers 1, 2 en 3.
Een oud-collega van me zat ooit tussen de Librisprijs-kandidaten. Ik zag haar ongemak. Ze moest een halve dag met de andere nominés doorbrengen. Ze werd gefilmd toen ze op een rondvaartboot mee moest toeren. “Schiet nou maar op”, hoorde ik haar denken, “voor deze poppenkast kom ik niet”. Inmiddels is ze een aardig bekend schrijfster geworden, dus dit soort taferelen zullen haar niet zoveel meer doen.
Mij wel, als nieuwbakken prijswinnaar van deze columnwedstrijd. Eerlijk gezegd ben ik met derde prijs al heel vereerd, al beweren mijn kinderen dat ik niet zo soft moet zijn en vol voor de winst moet gaan.

Ik ben dan in dit soort settings een groentje, schrijven doe ik al heel lang. Ik startte ooit met strips, waarbij ik de tekstballonnen op een bijzondere manier invulde. De poppetjes die van links naar rechts ‘praatten’, kregen de tekst ook die kant op. Maar bij hun medespelers, zette ik de woorden neer in spiegelschrift. Dat was voor mij als geboren linkshandige een koud kunstje.
Later schreef ik hele schriften vol met avonturen van commissaris Dubois en inspecteur Lavant. De illustraties verzorgde ikzelf. Ik had zelfs al een uitgeverij opgericht (LiGur).
In die tijd moet ook mijn ‘vertel-en-’teken’ hobby zijn ontstaan: op een kleine kladbloc (met die gelige gladde blaadjes, ziet u ze voor u?) tekende ik al pratend hele avonturen. Het waren redelijk traditionele verhaaltjes, vrees ik, over prinsen op witte paarden enzo.
Maar het was heerlijk om me op die manier te ontspannen.
Als men in die tijd aan mij vroeg wat ik later worden wilde, zei ik vol overtuiging dat ik schrijfster wilde worden.

Ook op school vond ik het schrijven van opstellen altijd weer heerlijk spannend, alsof ik aan het begin nog geen idee had hoe het verhaal zou gaan verlopen. En zo was het eerlijk gezegd ook.

Veel later ben ik verhalen schrijven en vertellen gaan waarderen als een heus ambacht. Ik kwam in een vertelkring terecht, die maandelijks bijeen kwam om aan elkaar verhalen te vertellen. Uit het hoofd nog wel. Ik werd er voor altijd jaloers op mooie basstemmen, die me meteen meenamen in hun belevenissen.
Ik gunde mezelf ook cursussen verhalen schrijven en workshops creatief schrijven. Ik doe al een paar jaar mee aan een wekelijkse columnwedstrijd, waarin het verhaaltje niet langer mag zijn dan 120 woorden. En ik verlang ernaar om het ambacht van het schrijven van levensverhalen te gaan leren.

Ik ben nooit een échte schrijfster geworden, maar in mijn hart wel altijd gebleven. Ik word dan ook heel gelukkig van columnwedstrijden als deze. Ook als die gaan over een verdrietig onderwerp als eenzaamheid.
Zo lang er verhalen in mij ‘rond-vlinderen’ hoef ik me nooit echt eenzaam te voelen.
Dank dus voor de gelegenheid om weer in de pen te kruipen. Echt, meedoen was belangrijker dan winnen.
Dank ook voor uw aandacht, ik heb deze woorden weer met plezier bedacht en opgeschreven.

Lisette van Gurp
Dd 15 april 2019

• Tweet