Pardoes vond ik mijn naam terug in een dankwoord van een gloednieuw boek. Dat overkomt me niet elke dag. De auteur en ik delen een fascinatie en passie: dementie. En daarover praten we wel eens. Niet zozeer over de medische aspecten ervan en al evenmin over de statistische. Maar vooral over de warme en betrokken dementiezorg. Over de kunst van het contact maken. En ook en vooral: over de noodzaak van het belichten van de positieve momenten die de (mantel)zorg voor dementie ook met zich meebrengt. Want die zijn er gelukkig ook.
Vandaar dus dat mooie en handzame boek ‘Mantelzorger der liefde’ van Ingrid Keestra, een positieve gids voor mantelzorgers bij dementie. Ik ga het hier niet recenseren, u kunt het beter zelf lezen of doorbladeren. Want een gids hoeft immers niet per se van kaft tot kaft worden gelezen. Ook ga ik het hier niet de hemel in prijzen, dit boek verkoopt zichzelf. Keestra wordt wel ‘de Hugo Borst van Twente’ genoemd en ze weet heel goed hoe ze ‘dementie’ bovenaan de agenda krijgt.
En ik? Wat doe ik om van dementie een minder beladen onderwerp te maken? Ik schrijf ook. Bijvoorbeeld voor organisaties die hun uiterste best doen de verpleeghuiszorg te verbeteren. Een eindeloze rij van mooie projecten en prachtige interviews heb ik achter de rug. Steeds kom ik zwaar onder de indruk thuis. Verzorgenden, verpleegkundigen, kwaliteitsmedewerkers, bestuurders: allemaal zijn ze even bevlogen en energiek bezig om het hún bewoners meer naar de zin te maken. En wat blijkt? Het zit hem vaak in kleine dingen. Kén je cliënt. Weet hoe zijn of haar leven er voor de opname uitzag. Wat vond en vindt men belangrijk? Speel daarop in. Zorg ervoor dat iemand die haar hele volwassen leven lang elke dag lippenstift heeft gebruikt dit ook in het verpleeghuis kan volhouden. Ga niet langer louter uit van regels en protocollen, verplaats je in de ander. Zou je deze zorg ook voor je ouders willen? Of voor jezelf?
En áls je dan een glimlach op die eventueel gestifte lippen ziet verschijnen, of áls iemand dan dat kinderliedje van vroeger prevelend afmaakt – dan weet je weer waar je het voor doet. Doodvermoeide mantelzorgers en overbelaste professionals houden zich vast aan die kleine momenten van vreugde, herkenning, contact. Zo houden ze het vol. En: door zo goed mogelijk voor zichzelf te zorgen. Want het is net als met het zuurstofmasker in een vliegtuig in nood: als ouders moet je eerst dat van jezelf opzetten en pas daarná dat van je kinderen. Hoe onnatuurlijk dat ook mag voelen.
Op 10 november is het Dag van de Mantelzorg.
Stuur deze pagina door >>
Andere artikelen van deze schrijver
Opinie
Wat doet de DSM-5 met
de psychiater en de psychiatrie?
De DSM-5 is niet onschuldig. Het beïnvloedt de ontwikkeling van het vak van psychiater en dus van de psychiatrie als discipline. Ook in deze derde podcast botsen de standpunten van psychiater Floortje Scheepers en psychiater Ralph Kupka. ... Meer
Podcast 3. Wat betekent de DSM-5 voor de behandelaar?
Onze derde podcast "Wat betekent de DSM-5 voor de behandelaar" is te beluisteren op "Psychiater op de cast" op Spotify.In deze aflevering komen Floortje Scheepers en Ralph Kupka wederom met elkaar in botsing over hun standpunten, maar ze zijn het erover eens dat het lijden van patiënten en de bijbehorende processen centraal moeten staan. ... Meer
Podcast 2. Wat betekent de DSM-5 voor de patiënt?
Onze tweede aflevering, "Wat betekent de DSM-5 voor de patiënt?", is nu beschikbaar op op Spotify: "Psychiater op de cast".In deze boeiende aflevering onderzoeken Floortje Scheepers, Ralph Kupka en Tessa van den Ende, onder leiding van Wouter Van Ewijk, de impact van de DSM-5 op de patiëntenzorg. ... Meer
Let op: de Anti-spam code is slechts 15 minuten geldig.
Tip: als u een reactie met veel woorden heeft, typ deze dan eerst in Word en plak hem vervolgens in het Reactieveld hieronder.