"De gezondheidszorg gaat ten onder aan achterdocht!"

Zo af en toe schiet de angstige gedachte door mijn hoofd, dat wij aan de vooravond staan van een tijdperk waarin een psychiater alleen nog maar opschrijft wat hij zou hebben kunnen doen voor een patiënt als hem de tijd vergund was die patiënt te spreken te krijgen en te behandelen. Sinds de overheid heeft aangekondigd zich terug te trekken en daarmee het veld, zoals het zo mooi heet, de verantwoordelijkheid heeft gegeven voor het uitvoeren van de zorg worden wij overstelpt door regels en wetten, hebben wij te maken met de steeds stringentere eisen van de inspectie en met prestatie-indicatoren, met HKZ-certificering en wij registeren wat we doen in DBC’s.

Het is de bedoeling dat de werker in de GGZ verantwoording aflegt over wat hij doet, dat hij een goede indruk maakt en de overheid en haar burgers duidelijk maakt wat er in de spreekkamer gebeurt, zodat er lijstjes kunnen worden geproduceerd over de beste ziekenhuizen.

Voor de GGZ is het nog niet zover maar het komt er aan. Alles moet transparant worden, want ons werk wordt door de overheid gewantrouwd en beschouwd als het product van een blackbox. Maar als je afgaat op de ongebreidelde en de nog steeds toenemende vraag naar informatie wordt het zicht op ons werk mistiger en mistiger, want wat wij registeren is kennelijk niet genoeg om er achter te komen wat wij doen. En dat onze klanten in grote lijnen tevreden zijn doet er kennelijk niet toe.

Intussen lijden wij onder de dictatuur van deze transparantie die zo langzamerhand onder het mom van democratie DDR-achtige proporties begint aan te nemen. Big brother overheid is watching us. Het ontbreekt er nog maar aan dat we elkaar gaan aangeven wanneer een collega niet alles heeft afgevinkt dat geregistreerd moet worden. Niemand is er op tegen verantwoording af te leggen over wat hij doet. Dat is gezond en bovendien een maatschappelijke verplichting, maar het wordt te erg en gaat ten koste van de patiëntenzorg. Er gaat namelijk een onnoemlijke hoeveelheid formatieplaatsen op aan de bureaucratisering van de zorg, en dat gaat echt ten koste van de handen aan het bed.

Het is mijn stellige overtuiging dat de overheid de GGZ gebruikt als proeftuin, om te bezuinigen en om vat te krijgen op de professionele autonomie, en op ons specialisme dat zich echter in wezen niet onderscheidt van de rest van geneeskunde, maar kennelijk angst in boezemt. En de geschiedenis leert ons dat dit soort angsten, de angst voor het onbekende en de angst voor onbekenden alleen bezworen kunnen worden door repressie en door de onbekenden uit te sluiten. Psychiaters verenigt u en schudt de ketenen af!

• Tweet