Het bos en het ziekenhuis, een open deur?

Het bos en het ziekenhuis*, een open deur?

Dat mensen met verschillende belangen concurreren om het gebruik van publieke goederen kan goed duidelijk gemaakt worden door generaliserend te beschouwen hoe er door verschillende mensen naar een bos gekeken wordt. De argeloze wandelaar, fietser of hardloper ziet het bos vooral als recreatieplek. De houtvester ziet het bos met name als een bron van bomen, waarvan planken kunnen worden gezaagd voor de houtindustrie. De jager denkt dat het bos er is om dieren voort te brengen waarop hij kan jagen. Anderen denken bij het bos aan het opnemen van CO2 en de aanmaak van O2 en weer anderen denken aan het behoud van diverse soorten flora en fauna etc. etc. Deze verschillende zienswijzen hebben alle hun waarde, maar ze kunnen elkaar wel bijten.

Ook naar ziekenhuizen wordt, weer generaliserend, op verschillende manieren gekeken en daardoor spelen ook hier verschillende belangen. De farmaceut hoopt er, net als vele andere producenten, zoals bijvoorbeeld de medische apparatenbouwer, de computerleverancier en de beddenbouwer zijn producten af te kunnen zetten. De automatiseerder wil de computers voorzien van zijn programma’s. Daarnaast zijn er veel mensen, zoals het bestuur, de artsen en het verplegend personeel, die graag in een ziekenhuis hun boterham willen verdienen etc. etc. Ook de belangen van de genoemde groepen kunnen elkaar bijten.

Een actueel en m.i. gevaarlijk voorbeeld hiervan is de houding van managers in sommige ziekenhuizen. Door deze managers werd, in elk geval tot voor kort, aan de maatschappen gevraagd om hun productiecijfers voor het komende jaar op te geven en deze moesten dan natuurlijk hoger zijn dan die van het huidige jaar. Alsof patiënten een onderdeel waren van een productieproces. Dit werd natuurlijk gedaan om winstmarges en omzetten op te schroeven. Er werd dan ook gesproken over productie en niet over aantallen patiënten. De zieke werd dientengevolge niet langer gezien als een medeburger die hulp nodig heeft, maar als een middel om financiële targets te halen.
Met deze houding schonden de managers echter een grondregel die, in tegenstelling tot het bos en ditmaal niet generaliserend, voor iedereen geldt:
“Het ziekenhuis is de plaats waar men terecht kan voor een adequate diagnose en behandeling in geval van ziekte. Als een plaats waar de patiënt, naast een hartelijke opvang, op zijn minst medeleven en goede medische kennis en kunde vinden”.

Waar managers in het ziekenhuis dus in de eerste plaats op moeten letten is dat alles wat in een ziekenhuis gebeurt in dienst staat van deze grondregel. Natuurlijk gelden er daarnaast ook voor het ziekenhuis financiële spelregels. Hier moet dan ook naar gehandeld worden. Winstbejag ten koste van de patiënt strookt niet met de genoemde grondregel. Hoe meer het management van een ziekenhuis zich hiervan bewust is, hoe meer patiënten zich tot dat ziekenhuis zullen wenden. Uiteindelijk zal het naleven van deze grondregel dus niet alleen patiënten, maar ook de financiële gezondheid van deze ziekenhuizen ten goede komen. Een uitkomst waar alle belanghebbenden bij gebaat zijn.

Tout est bien qui finit bien.

* Hier kan ook Medisch Centrum gelezen worden.

• Tweet