De medisch specialist komt naar je toe! (hopelijk)

In Medisch Contact van 30 juni jongstleden staat een groot verhaal waarin twee directieleden van het Udense ziekenhuis Bernhove uitleggen hoe zij de zorg dichter bij de patiënten brengen.
Hoera! dacht ik, toen ik het las. Wat fijn dat ook ziekenhuisbestuurders begrijpen dat een ziekenhuis zich zou moeten beperken tot de diensten waarmee het zich onderscheidt van andere zorgverleners: acute zorg, operaties, en behandelingen waaraan apparatuur te pas komt die onmogelijk verplaatst kan worden.
Nu is het zaak de volgende stap richting patiënt te zetten, en wel letterlijk: ontvang niet meer vanachter een bureau, maar ga zelf naar uw patiënten toe.

Minachting
Dat patiënten altijd naar het ziekenhuis moeten komen, onderstreept de hiërarchische afstand tussen arts en patiënt. De patiënt krijgt te horen wanneer hij kan worden ingepland, en moet niet moeilijk doen over de datum en tijd die worden voorgesteld. Hij wacht lijdzaam in de wachtkamer totdat hij aan de beurt is, ook als dat pas ruimschoots na het afgesproken tijdstip is. Of het nou de bedoeling is of niet, maar met zo’n manier van doen wordt vooral minachting gecommuniceerd. En het onvermogen om afspraken goed te plannen, dat ook.

70 euro
Patiënten pikken het, omdat ze geen keus hebben. En dus zitten mensen zoals mijn vader vaak driekwartier of langer op de rolstoeltaxi te wachten die hen naar het ziekenhuis brengt (waar ze vervolgens te vroeg arriveren want ja, de taxi mag er formeel anderhalf uur over doen om je af te leveren, en te laat komen wil je niet). Met een beetje pech loopt het spreekuur van de arts uit, en daarna moeten ze dezelfde route in omgekeerde richting volgen. Een bezoek van 15 minuten kost mijn vader niet zelden tussen de 3 en 4 uur. Privé een rolstoeltaxi huren om zo de reistijd te bekorten, is niet te betalen: dat kost (in zijn geval) 65 euro enkele reis.

Absurd
Als ik erbij moet zijn, kost zijn bezoek mij een werkdag, want artsen houden geen spreekuren in het weekend. Dat andere mensen vaak óók doordeweeks moeten werken, daar begrijpen zij dan weer niets van. Meestal zitten we bij een specialist aan het bureau die naar mijn vaders klachten luistert (fijn), een paar notities maakt, eventueel een suggestie doet om zijn medicatie aan te passen, en dan staan we weer buiten. Zowel mijn vader als ik plegen hiervoor een absurd grote en totaal onnodige tijdsinvestering, die voor mijn vader bovendien fysiek behoorlijk belastend is.

Verpleeghuisrondjes
Dermatoloog Roland Koopman van ziekenhuis Bernhove vindt het ook onzin dat patiënten standaard naar het ziekenhuis komen. Hij houdt daarom regelmatig spreekuur in huisartsenpraktijken in zijn regio, vertelt hij aan Medisch Contact. Hiermee stelt hij een geweldig voorbeeld, dat hopelijk veel navolging krijgt. Toch kan Koopman deze belangrijke verbetering nog overtreffen:door ‘verpleeghuisrondjes’ in zijn regio in te plannen, en ook patiënten in aanleunwoningen te bezoeken. Ook dat scheelt heel erg veel onnodig gezeul met heel erg veel mensen. Als het dan ook nog gewoon wordt om via Facetime of Skype de mantelzorger-ver-weg bij het gesprek te betrekken, kan die zijn uren steken in dingen die wél echt leuk zijn om samen met zijn ouder of partner te doen – en die voor het welbevinden van deze patiënt net zo goed hard nodig zijn.

 U kunt Malou van Hintum via twitter volgen via: @malouvh

• Tweet