Braafpraterij als bedrog

Braafpraterij is een veel gebezigde activiteit van politici, bestuurders, managers en belangenbehartigers wanneer zij op een politiek correcte wijze, situaties of toestanden willen beschrijven en de werkelijk problematische situatie ten onrechte verhullen. En ofschoon ik nu braafpraterij niet geheel per ongeluk koppel aan bepaalde functies, is het voor de lezer ongetwijfeld duidelijk dat iedereen zich hieraan schuldig kan maken. Braafpraterij is vooral handig als je slechts een deel van het gehele verhaal wil vertellen, het goede en brave deel. Niettegenstaande ik op mijn werk frequent met braafpraterij wordt geconfronteerd, bespreek ik graag de huidige sanitaire crisis met COVID-19 in dit kader omdat die zich uitstekend leent voor braafpraterij. Het zal niemand ontgaan zijn dat door de COVID-19 pandemie en epidemie, een ernstig tekort aan zorgcapaciteit is ontstaan. Er is immers een ziekte – los van al het andere – bijgekomen, dus is er eenvoudigweg meer capaciteit nodig. Maar al het vergaderen daarover heeft niet geleid tot daadwerkelijk meer capaciteit, wel heel veel papier en bits. Logischerwijs moeten we de capaciteit, vanuit mijn vak vooral de ic-capaciteit, ergo verdelen over álle patiënten. Dat lijkt heel eenvoudig en ook heel logisch. En toch blijkt het onbespreekbaar te zijn, ofschoon daar al meerdere oproepen voor gedaan zijn. En mijn stelling is dat het met braafpraterij heeft te maken. De braafpraters willen namelijk alle covid-patiënten de mogelijkheid van ic-behandeling bieden. En daar moet alles voor wijken. Dat klinkt nobel, maar is slechts een deel van het complete verhaal. Want wanneer de stelling is “ik wil alle covid-patiënten altijd ic-behandeling kunnen bieden” dient die zin gevolgd te worden door “en ik wil alle andere patiënten dat NIET altijd bieden”. Met braafpraterij kun je het je permitteren om met een halve zin een mooi statement te maken dat erg ethisch klinkt. Quod non. Braafpraterij dus.

• Tweet