Regelgekte

Ooit, toen ik nog hoofd was van een aantal teams die zich bezighielden met hulpverlening aan dak- en thuisloze cliënten met complexe problematiek, hamerde ik er bij teamleden op om toch vooral de DBC-codes waaronder zij hun werkzaamheden weg konden schrijven, uit hun hoofd te leren. Zo kregen we het voor elkaar om een dag lang met een cliënt boodschappen te doen, een kop koffie te drinken, naar het Rijksmuseum te gaan, samen te lunchen en als klap op de vuurpijl Artis met een bezoek te vereren. En dat terwijl de zorgverzekeraar slechts 45 minuten per week vergoedde. We schreven die dag gewoon onder vijf verschillende codes weg. Daarbij overschreden mijn bemoeizorgers wekelijks ruimschoots de broodnodige 29 contacten (we werkten gewoon harder dan ieder ander), waardoor ik maandelijks opgetogen bij de directeur kon aanschuiven. Want we hadden weer overproductie en dus winst gemaakt. Dat die zogenaamde winst naar verlieslijdende teams overgeheveld werden vonden we tof. Het wisselgeld was dat we non-conformistische hulpverlening konden praktiseren en elke mogelijke regel gelegitimeerd konden ombuigen. Het was belangrijk dat een teamlid enig besef ontwikkelde over hoe hij zijn salaris terug kon verdienen. Wij bedachten daarnaast krankzinnige en out-of-the-box-interventies om mensen te verleiden tot contact. Elke audit van de zorgverzekeraar werd met glans afgesloten, want we beschreven die contacten ook nog eens op een gloedvolle wijze en prettig leesbare manier. Na een studiereis naar New York met vijf teamleden, introduceerden wij ‘de- hulpverlener-van-de-maand-prijs’ in het team. Die prijs viel ten deel aan de welzijnswerker die de meeste cliëntcontacten had gescoord. Jules Tielens, de teampsychiater en ondergetekende werden vanzelfsprekend beschuldigd van Amerikanisme, tot ik ten prooi gevallen was aan de Singapore Influenza en vergeten was drie namen op het bord te vermelden. Er werd ons vriendelijk verzocht dat alsnog te doen. Ook verlangden we dat de behaalde diploma’s en certificaten van het team in ons kantoor aan de muur werden gehangen. Amerikanen zijn trots op hun achievements en meten dat graag breed uit. Wat veel belangrijker is dat wij onze cliënten op deze manier lieten zien dat we ervoor geleerd hadden. Ze waren bij ons in goede handen.
In ruim 20 jaar GGZ heb ik zes reorganisaties meegemaakt, vier verschillende CEO’s zien komen en gaan en zeker drie verschillende vormen van registratiedwang en drang de revue zien passeren. Wij schiepen er genoegen in die systemen te hacken en de hiaten in die regelgeving te ontdekken. Dat was een sport op zich.
Er zijn mensen die geloven dat we in een virtual reality leven en dat wat we voor onze neus zien afspelen, een altered state moet zijn. Ik hoop van ganser harte dat die zienswijze op een waan berust. Ik heb geen hekel aan regels. In het geheel niet. Het is de kunst die regels zodanig om te buigen dat ze voor jou gaan werken. Woodstock en de Perestrojka hadden we bij het gebrek aan regelgekte mooi op onze buik kunnen schrijven. Ik had het niet willen missen. Het zijn mensen die regels opstellen en van regels een gedrocht weten te maken dat mensen in ernstige mate benadeelt. De geschiedenis heeft ons ruimschoots bedeeld met regelgeving waar we ons diep voor moeten schamen. Evenwel, daar hebben regels niets mee uitstaande. Mensen wel.

• Tweet