Transparantie in Transitie

Minister Schippers heeft in een brief aan de kamer een lans gebroken voor meer transparantie in de zorg in het bijzonder voor het verbeteren van informatie aan patiënten over kwaliteit en veiligheid bij zorgaanbieders, zodat zij beter kunnen kiezen. Volgens de minister is er sinds 2006 al wel veel verbeterd, maar het is nog steeds slecht.

De passage die me in die brief het meest opviel was die waarin er gewag van wordt gemaakt dat nutteloze indicatoren moeten worden geïdentificeerd en verwijderd, en dat gegevens eenmalig moeten worden vastgelegd en door verschillende partijen moeten kunnen worden (her)gebruikt, kortom dat de bureaucratische lasten van de behandelaren worden teruggebracht, zodat zij zich kunnen wijden aan het gesprek met de patiënt waarin het behandelplan kan worden besproken en ook anderstaligen en laaggeletterden op weg geholpen kunnen worden bij hun keuze van goede behandeling.

Het valt niet mee niet cynisch te worden van dit soort berichten na zoveel van dit soort oekazes in verschillende vermommingen te hebben gelezen. Heel veel jaren geleden werd de zorgaanbieders/hulpverleners beloofd dat er een dataset zou komen waaruit de verschillende partijen al naar gelang de behoefte zouden kunnen putten om de zorgverlener te kunnen toetsen, met hem te kunnen overleggen, of te onderhandelen. Inmiddels weten we dat hiervan niets is terecht gekomen.

Toen de overheid bovendien een terugtrekkende beweging is gaan maken om het veld zijn eigen verantwoordelijkheid te laten nemen en dat zelfde veld daarbij overlaadde met nog meer nutteloze indicatoren was Leiden helemaal in last, en lijden hulpverleners onder die last.

De zorgverzekeraars met wie sinds het loslaten van het representatiemodel ieder apart moet worden onderhandeld hanteren ieder voor zich andere regels en indicatoren over belangrijke onderwerpen als hoofdbehandelaarschap, taxatie-instrumenten, en over indicatoren die iets zeggen over kwaliteit en veiligheid.

De transitie van de jeugdzorg impliceert een enorme bureaucratische rompslomp waarbij iedere gemeente op zich het wiel wil uitvinden met ambtenaren die werkelijk niet weten waar het precies over gaat.

Ieder mens, iedere patiënt wil een empatisch luisterende goede dokter, die hem precies uitlegt wat er staat te gebeuren. Niemand realiseert zich echter dat het defensieve systeem dat wij hebben gebouwd misschien wel voorkomt dat er fouten gemaakt worden, niet omdat het er veiliger van geworden is, maar omdat dokters niet meer aan hun eigenlijke werk toekomen.

De dokter van tegenwoordig registreert de zorg die hij zou hebben kunnen leveren in een EPD, dat om de haverklap uitvalt en niet compatibel is met de systemen om hem heen. Ik hoorde laatst een patiënt klagen dat zijn dokter hem tijdens het gesprek niet één keer aankeek, maar in plaats daarvan zijn blik voortdurend op het scherm van zijn computer gericht hield en allerlei items afvinkte. Anders zou er immers van zijn administratie niets terecht komen.

Zou dit een voorbeeld zijn van de transparantie waar de minister op doelt? Ik hoop van niet, maar ik vrees dat onze beleidsmakers vanuit de hoge torens in Den Haag een vertroebelde kijk hebben op wat zich in de dagelijkse medische praktijk afspeelt en waar behoefte aan is.

• Tweet