"DBC en Privacy"

'Wij psychiaters kunnen onze patiënten alleen behandelen als zij ons toegang tot hun innerlijk leven geven. In een behandeling komen persoonlijke belevenissen, wensen, innerlijke conflicten en ook schaamtevolle aangelegenheden ter sprake. De garantie van discretie is daarbij onmisbaar’. Dit is de kern van de boodschap van sommige psychiaters die ten strijde trekken tegen de DBC’s. De DBC wordt door hen beschouwd als een middel om het beroepsgeheim, de zwijgplicht, de medische privacy en de professionele autonomie van medisch specialisten en in het bijzonder van de psychiater te ondergraven. Sommige psychiaters weigeren ten principale de diagnose te vermelden op de rekening naar de zorgverzekeraar om zo -niet- doende de privacy van de patiënt te behouden, maar dat helpt hen niet nu gebleken is dat door de gedetailleerdheid en specificiteit van DBC’s en het te declareren bedrag de diagnose alsnog te achterhalen is.

De zorg voor de privacy van de patiënt oogt sympathiek maar de vraag is of de psychiaters een terechte strijd strijden. Het is namelijk onduidelijk waarom het opgeven van een psychiatrische diagnose de privacy van een patiënt meer schaadt dan het opgeven van een somatische diagnose als prostaatcarcinoom, levercirrose of AIDS. Bij mijn weten zijn er geen somatisch medisch specialisten die zich verzetten tegen de DBC. De impliciete redenering van de psychiaters is dat het opgeven van de diagnose schizofrenie of depressie iets zegt over de persoonlijke belevenissen, wensen, innerlijke conflicten en ook schaamtevolle aangelegenheden. Dat is natuurlijk niet het geval. Ik heb ook nog niet gehoord dat in de DIS de schaamtevolle perverse fantasieën van een patiënt vermeld dienen te worden of die nu een psychiatrische stoornis heeft of een seksueel overdraagbare aandoening. Wat de negatieve consequenties zijn van het vermelden van die diagnose anders dan dat zij privacygevoelig zijn, is niet duidelijk. Komen de patiënten van wie de diagnose -met een kennelijk negatieve connotatie- bij de zorgverzekeraar bekend is niet meer aan het werk? Worden zij voor andere verzekeringen geweigerd? Worden zij gediscrimineerd en uit de samenleving gestoten? We weten het niet, maar hét bewijs dat het voor psychiatrische patiënten slecht is dat hun diagnose bekend is bij de zorgverzekeraar, zou zijn dat registratie van persoonsgegevens een essentieel element was van de Jodenvervolging ten tijde van Nazi-Duitsland. Dat lijkt me een demagogische en slechte manier van bewijsvoering. De DBC zit sommige specialisten hoog, maar de meeste specialisten vinden juist dat de DBC veel duidelijkheid en inzicht heeft verschaft in wat zij doen. Mijn stelling is dat het krampachtig niet vermelden van een diagnose de patiënten juist schaadt en hun empowerment en herstel in de weg staat.

Niemand kan tegen een systeem zijn om verantwoording af te leggen over wat we in de gezondheidszorg doen. De samenleving heeft recht op die verantwoording van publieke middelen. En het is van belang dat goed te doen, omdat ik denk dat bij het uitblijven van het afleggen van die verantwoording de bezuinigingen die onze sector treffen alleen nog maar zullen toenemen, en dat komt de patiënten niet ten goed. Er staat onze sector nog wel wat te doen als het om openheid en verantwoording afleggen gaat. Daar zijn we niet goed in, maar verantwoording afleggen op een transparante manier is een onderdeel van een goede professionele attitude en moet. Het mooie is: iedereen wordt daar beter van, de patiënt en zijn dokter.

• Tweet