Wakker Worden!

Protocollen tegen of voor angst?
Toen ik 37 weken zwanger was van mijn eerste kind bleek mijn bloeddruk te hoog bij controle. Ik ging voor de zekerheid naar de gynaecoloog. Na een uur lag ik in een bed in het ziekenhuis. ‘Zwangerschapsvergifitiging’ vertelden ze, ‘gewoon stil liggen, niets aan de hand’. OK, dus het is niet erg, maar er staan overal monitoren om mij heen en ik mag niet meer zelfstandig naar de wc lopen. Ik snapte er niets van en werd bijzonder kribbig en kwaad. Hoezo niet zelf naar de wc?? Ik wil een rondje lopen, ik word gek in dit bed, wat doe ik hier dan?? Ik voelde me als in een boek van Kafka. Het ene moment was ik gewoon gezond, en nu mocht ik niets meer, en niemand legde me iets uit. De zusters keken me allemaal erg meelijwekkend aan, en ik plofte inwendig uit elkaar. Na 10 dagen werd mij verteld dat ze de bevalling gingen inleiden, mijn toestand was zeer kritiek en moest eindigen. Om 8 uur begonnen ze met het infuus, een paar uur later kwam Benjamin met een spoedkeizersnede ter wereld.

Thuis vertelde een bevriende gynaecoloog: ‘Je had pre-eclampsie. Ze zijn bang dat je bloeddruk te hoog wordt als je beweegt, vandaar bedrust. Inschatten wat rust oplevert is moeilijk, dus leggen ze een protocol op. Dat helpt voor je bloeddruk.’ Jaja, wellicht alleen niet voor mijn bloeddruk...Toen ik vertelde over de bevalling was zijn reactie iets feller: ‘Hebben ze je ingeleid??? Wilden ze je dood hebben? Bij navraag: standaardprotocol van het ziekenhuis. Ik functioneer niet best volgens protocollen....... mijn vraag: wie wel? De arts? Slaapt die echt beter?

Mijn grootste dilemma zit in het volgende: dat er protocollen zijn om te handelen is prima en vaak nodig. Maar het zijn toch mensen die deze protocollen ondergaan en uitvoeren. Ik begrijp dat het niet eenvoudig is om maatwerk te leveren in de gezondheidszorg, maar wanneer worden we wakker uit de angst en durven we als mens te handelen waar dat van toepassing is? Deze protocollen leiden dan misschien wel ertoe dat een arts kan zeggen: ‘ik heb het zorgvuldig gedaan, helaas heeft de patiënt het niet gered’. Maar is dat wat we echt willen?

Wakker worden.
Sinds kort heb ik het gevoel dat ik wakker aan het worden uit een roes van 37 jaar diepe slaap. Voetje voor voetje begin ik te leven. Te snappen wat het betekent om trouw te zijn aan mijzelf. Om mijn echte talenten ten dienste te stellen aan anderen. Aan een maatschappij waar ik in geloof. Een wereld waarin menselijkheid voorop staat, een wereld waar echte mensen samen bouwen en leven. Die we door willen geven, vol trots.

Tot voor kort kon ik vooral mijn ‘onmenselijkheid’ laten zien. Ik wist alles, deed alles, en kon alles. Ik verwarde talent met inhoudelijke kennis en kunde, en ik hoopte dat ik alsjeblieft mee mocht doen. Tussen vrienden maakte ik mij druk of de ander het wel naar zijn zin had. Of ik wel leuk gezelschap was. Of er wel genoeg eten is. Ik liep op mijn tenen, als de dood dat ik mensen weg zou jagen. Ik was er van overtuigd dat ‘ik’ niet goed genoeg was. Het was voorbij angst. Het was een zekerheid. Iets waar ik mee moest leren leven, overleven.

Ik had geleerd om mijn harnas zodanig strak te krijgen dat niemand -inclusief ikzelf- merkte dat ik eigenlijk bang was voor contact. Ik verstopte me een aantal weken per jaar op zee, deinde een poosje mee op de golven, en als ik me weer voldoende opgeladen voelde haalde ik diep adem en ging ik er weer volop tegenaan aan wal. Mijn ‘niet goed genoeg zijn’ overcompenseren. Aan alle ‘verwachtingen’ voldoen. Ik was ervan overtuigd dat ik echt goed voor mezelf en anderen zorgde.

Gedurende de jaren kwam er echter een stille, goed onderdrukte, hunkering naar mensenlijk contact bovendrijven. Ik leerde alleen zijn. Ik leerde troost vinden in de natuur en de zee. Maar toen ik hiervan afgesneden werd omdat ik zwanger was, ging ik me beseffen dat er iets anders speelde. Ik dacht dat ik een hele gezonde oplossing voor een heel reëel probleem had. In feite was ik verslaafd aan een middel dat me weghield bij mijn echte pijn. Hoe meer ik noodgedwongen leerde mensen toe te laten, hoe meer ik ging inzien hoe pijnlijk dit was. De zee hielp me een paar symptomen te onderdrukken, maar in feite bleek het middel (leren kluizenaar zijn) erger dan de kwaal (mensenlijk contact). De zee versterkte mijn pijn eerder dan dat ze hielp. De zee helpt pas als ik ook aan mensen laat zien wie ik ben, met alle pijn, angst en onvolkomenheden. Nu weet ik dat juist die pijn delen mij helpt en mensen DAAR op zitten te wachten (en niet op al mijn kennis en kunde). Ik vaar nog steeds graag, maar niet zo graag alleen.....

De laatste jaren is er ‘crisis’ in de maatschappij. Mensen raken hun baan kwijt, bedrijven gaan failliet, de huizenmarkt zit vast. Er zijn allerlei redenen om echt bang te zijn. De grond waar ons bestaan op is gevestigd wankelt. Angst hanteren gaat bijna niet. Dus wat doen we? We proberen weg van dat gevoel van angst te komen, symptomen te bestrijden. Met symptoombestrijding is niets mis. Maar dan? Wat doen we als de symptomen stabiliseren? Denken we dan: We hebben het gered, dus ach, zo'n vaart zal het niet lopen. Hoe lang gaan we daar nog mee door? Hoe erg moet het worden voordat we wakker worden? Voor we besluiten te gaan leven en bouwen, in plaats van te overleven en onszelf in een roes te houden?

Authenticiteit en staan voor wie je bent, schaamteloos jezelf laten zien gaat niet over ‘jezelf overschreeuwen’ en ‘doen waar je zin in hebt’. Het gaat over je diepe binnenkant laten zien. Dwars door alles heen trouw zijn aan jezelf, aan je echte behoeften. Die zorg voor jezelf delen terwijl anderen meekijken. Leren omgaan met de angst die daaronder zit. Je talenten echt ten dienste stellen. Het wordt tijd voor echte mensen. Die een voorbeeld zijn. Die het ‘niet weten’ kunnen hanteren. Die het ook niet durven en het toch doen.

• Tweet