DSM high

Ik wacht op mijn crackverslaafde patiënt Wim. Al een kwartiertje. Hij komt vaak niet opdagen. Teleurgesteld noteer ik een ‘no show’. Teleurgesteld? Alsof Wim mij iets heeft aangedaan door niet te komen. Hmm, interessant.

In de tijd die eigenlijk voor Wim bestemd was surf ik op internet naar de DSM-5 veranderingen voor Wim. Wim is een DSM-surviver. Hij was al verslaafd ten tijde van de DSM II. Hij gebruikt al ruim 30 jaar crack wat te zien is aan zijn gebit. De crack heeft zijn tanden opgegeten. Volgens de DSM-IV voldoet hij aan de classificatie afhankelijkheid. Wim is afhankelijk van crack. Althans, dat vind ik.
Wim denkt er anders over. De vorige keer vertrouwde hij me toe;
“ik zou zo kunnen stoppen als ik zou willen, dokter.”

Het internet leert me dat in de DSM-5 geen onderscheid meer gemaakt wordt tussen misbruik en afhankelijkheid. Er is nog maar 1 classificatie voor verslaving, waarbij het aantal criteria de ernst van de verslaving weergeeft. Een meer hybride classificatiesysteem. Wim voldoet aan alle criteria en dat maakt Wim ernstig verslaafd.
‘t Zal Wim niets kunnen schelen. En iedere afspraak verzekert hij me weer; ‘ik ben helemaal niet verslaafd, dokter’.

Dan gaat de telefoon. De secretaresse verbindt me door.
‘He dokter, U spreek met Wim’.
Ik kan een klein geluksgevoel niet onderdrukken; Wim denkt aan onze afspraak.
‘Moet u luisteren, dokter’,Wim’s stem klinkt zorgeloos met een onvervalst Amsterdams accent.
‘Vandaag ken ik nie komen, maar heb u voor morguh nog een gaatje? Ik wil iets met u bespreken’.
Glimlachend maak ik een nieuwe afspraak voor morgen met Wim. Maar waarom word ik zo vrolijk van Wim’s telefoontje?

Ik moet denken aan een artikel in Molecular Psychiatry (Jensen et al.) dat ik eind januari las over de invloed van behandelingsresultaten op de dokter. Het artikel stelt dat bij dokters het positief kunnen helpen van een patiënt direct is gerelateerd aan verhoogde activatie van het gebied in het brein wat betrokken is bij beloning. Conclusief geeft een succesvollere behandeling meer beloning.
Het effectief en empathisch behandelen van patiënten werkt dus als een drug waarbij een beter gemaakte patiënt euforisch en verslavend werkt. Een natural high!
Dát maakt dokters dus verslaafd aan patiënten. Patiënten als drugs en dokters als junks.

Die natural high krijg ik al als Wim iets van zich laat horen en een nieuwe afspraak maakt.
Wim is mijn drug.

Ben ik nu verslaafd aan Wim?
Beduusd click ik de nieuwe criteria weg en zak verslagen achterover in mijn bureaustoel: ik heb een flinke patiëntverslaving.
‘Ik zou zo kunnen stoppen, hoor ‘ protesteer ik fluisterend tegen m’n computer.

De volgende dag wacht ik weer op Wim.
Wim kwam niet. Zelfs geen telefoontje.
Geen high voor mij.

Reference List

Jensen, K. B., et al. "Sharing pain and relief: neural correlates of physicians during treatment of patients." Mol.Psychiatry (2013).

• Tweet