Pas op bij "professionele autonomie"!

Is er in deze tijd nog wel plaats voor professionele autonomie?
Aan de diverse pogingen om de naam of de inhoud van het begrip te veranderen zou je denken van niet. Wat zou ik nou zelf graag willen als ik bij de dokter kwam en het was echt goed mis met me? In ieder geval niet dat eerst overlegd moet worden met de raad van bestuur van het ziekenhuis of met de verzekeraar, of dat de NZa honorariumtabellen en de lijsten met dure geneesmiddelen eerst geraadpleegd moeten worden om te bepalen of ik wel de noodzakelijke behandeling kan krijgen.

Wat wil ik dan wel? Graag had ik een dokter die precies weet wat hij moet doen, dus een state of the art behandeling, en die afstemt op mijn persoonlijke situatie. Daarvoor moet die dokter wat mij betreft in een maatschap of vakgroep werken, waarbinnen men de relevante ontwikkelingen volgt, men elkaar scherp houdt en goed bewaakt dat iedereen doet waar hij goed in is en blijft doen waar hij goed in is. Omdat je niet alleen maar ziek bent tijdens kantooruren zag ik ook nog graag dat de groep de continuïteit van mijn zorg op een verantwoorde wijze weet te waarborgen.

Prima dus die professionele autonomie. Niks mis mee. Het resultaat is dat ik de juiste therapie krijg, op de goede manier uitgevoerd, door mensen die hun vak verstaan. Alles wat hiervan afwijkt heeft niets te maken met professionele autonomie. Wie zich daaraan schuldig maakt kan zich dus ook niet beroepen op professionele autonomie. Want daar zit hem natuurlijk de crux. Dokters die het goed doen beroepen zich zelden op hun professionele autonomie. Die zijn gewoon trots op hun werk.

Als de professionele autonomie van stal wordt gehaald dan is dat echter meestal omdat er iets fout is gegaan. Er moet iets verhuld worden. Iemand gaat de fout in binnen een maatschap, maar we kunnen er niets van vinden want; professionele autonomie! Dubbel fout dus.

Er zijn dus eigenlijk twee soorten professionele autonomie. De eerste merk je heel subtiel wanneer je als patiënt een prima behandeling hebt gehad. Als er al wat misging dan is dat in alle openheid besproken. Dit draagt nagenoeg altijd bij aan nog meer tevredenheid. Deze professionele autonomie moet je als bestuurder koesteren. De tweede soort dringt zich onaangenaam aan je op als er problemen zijn. Veel gedoe en veel tam tam. Als bestuurder kun je er maar beter gelijk stevig in gaan zitten. Patiënten hebben daar recht op.

• Tweet