Vertel het pro-actief

Toen ik de overgang-gerechtigde leeftijd bereikte kreeg ik last van somberheid. Mijn normale energie was tot dat moment redelijk huppelend, ik relativeerde zonder veel moeite de lastige zaken van het leven totdat ze hanteerbaar waren. Maar langzaam gleed ik in een mentale staat waarin dat niet meer lukte. Ik weende om kleine zaken en zag nergens meer een wenkend perspectief. Het duurde even voordat ik durfde toe te geven dat het wel eens de Overgang zou kunnen zijn.

Het was een vriendin die mij wees op een mogelijke ontsnapping aan de alles-consumerende somberheid, het nachtelijk zweten en de gloeiende opvliegers op pijnlijke momenten die zich inmiddels ook hadden aangediend. De ontsnapping heette hormoonregulatie.

Mijn huisarts was buitengewoon terughoudend- of ik vaker last had gehad van depressieve klachten, of ik wist dat er bij gebruik een verhoogde kans was op borstkanker. Ik gaf, met stijgend ongeduld, de juiste antwoorden en kreeg het recept. Nog geen week later herkende ik mezelf weer. Mijn huppel was terug, mijn opvliegers weg.

De vraag is: waarom krijgt niet iedere vrouw van rond de 45 bij een bezoek aan de huisarts te horen dat er een loopplank bestaat over het gat dat Overgang heet?

Mijn suggestie : vertel het. Pro-actief. En laat het aan de vrouw zelf over of ze haar Overgang wil ‘omarmen’ of bestrijden. En, omdat een economische component het bierviltje:- 85 procent van de verpleegkundigen is vrouw, 84 procent van de onderwijzers in het (basis)onderwijs is vrouw. De helft daarvan is ouder dan 45. De helft dáárvan zegt dat de Overgang hen in de weg zit bij het werk en zelfs tot uitval leidt. We hebben een enorm tekort aan werknemers in deze sectoren…. volgens mij is het sommetje snel gemaakt. 

• Tweet