Kamervragen naar de bekende weg

Pia Dijkstra (lid van D66) heeft eind oktober aan de Minister van Volksgezondheid, Welzijn en Sport vragen gesteld over het bericht dat een GGZ-instelling geweigerd heeft nog langer VGZ-klanten te behandelen toen het plafond van het met de zorgverzekeraar afgesproken budget was bereikt. Haar vragen hebben allemaal betrekking op zaken die de zorgaanbieders betreffen, zoals ‘vind u het terecht dat een patiënt aan het einde van het jaar niet meer terechtkan bij de arts van zijn voorkeur?’ of wordt nog wel voldaan aan de zorgplicht als een patiënt niet bij een door de verzekeraar gecontracteerde aanbieder terechtkan? En mag een zorgaanbieder weigeren om patiënten te behandelen, indien er sprake is van een contractueel overeengekomen doorleverplicht met de zorgverzekeraar? Geen van de vragen heeft betrekking op het gegeven dat de zorgverzekeraar de instelling onvoldoende budget geeft om zijn patiënten het hele jaar door te blijven behandelen. Deze vragen zijn exemplarisch voor de verbazing die politici steeds overvalt als zij de gevolgen van hun beleid zien (maar zij zich kennelijk niet willen realiseren dat zij zelf dat beleid hebben gemaakt). Zo is het bijzonder dat Wilders zo fulmineert tegen de stroom vluchtelingen, omdat hij zelf heeft bijgedragen aan een beleid dat dat mogelijk maakte (nou ja zo bijzonder is het niet, want het gekrakeel levert hem veel kiezers op). 

Politici hebben van alles bedacht om het budget van de gezondheidszorg te beheersen. Een van de pijlers waarop het beleid is gebaseerd, is de marktwerking en daarmee samenhangend de onderhandelingen over het volume en de prijs van de behandelingen. Een andere pijler is dat de zorgverzekeraars willen bepalen welke diagnoses wel en niet mogen worden gesteld, en ook wie de mensen mogen behandelen die een diagnose hebben gekregen die de zorgverzekeraar welgevallig is. En tot slot is het natuurlijk van groot belang dat er door de zorgaanbieders zeer gedetailleerd verantwoording wordt afgelegd (alle zorgaanbieders kunnen de verleiding om de boel op te lichten immers niet weerstaan). Zo deed een zorgverzekeraar laatst een grote ontdekking: er was in een DBC vijf minuten overlap tussen de ene behandelaar en de andere behandelaar. Deze misstand werd direct keihard aangepakt en de hele DBC werd niet betaald. Knap staaltje beheersing van de kosten. De schatting is dat de hele rimram aan bureaucratische maatregelen om de kosten in de zorg te beheersen meer dan drie miljard euro bedraagt. Voor dat bedrag kunnen heel wat patiënten van VGZ behandeld worden als VGZ dat geld tenminste aan de zorg zou willen besteden. 

Om terug te komen op de verbazing van mevrouw Dijkstra. Haar vragen moeten door de minister met ja worden beantwoord. Ja het is terecht dat een patiënt aan het einde van het jaar niet meer terecht kan bij een zorgverzekeraar als het budget op is. Ik vermoed dat geen garagehouder bereid zou zijn zomerbanden gratis te vervangen voor winterbanden als het budget winterbanden dat hem door Profile Tyre Insurance ter beschikking is gesteld, op is. En ja de zorgverzekeraar heeft de verplichting te regelen dat de patiënt terecht kan bij de arts van zijn keuze. Dat is werkelijk niet ingewikkeld.

Alle zorgaanbieders worden inmiddels tureluurs van al die maatregelen die bedoeld zijn om de kosten te verminderen, en hun patiënten lijden er onder. Alleen de zorgverzekeraars lachen in hun vuistje want zij bouwden grote reserves op. Niemand weet wat ze daarmee doen (behalve in heel mooie kantoren werken). En de politici zullen zich blijven verbazen over de nadelige gevolgen van hun beleid. Zij kunnen helaas niet beter. 

• Tweet