Goede specialisten solliciteren op eigen kracht en werken dus niet samen!

Het subthema van dit forum is momenteel “professionaliteit en samenwerken” met daarbij de vraag wat effectief samenwerken in de weg staat. Als oud HRM professional kwam ik regelmatig in aanraking met zaken die zowel de search als het onderwerp samenwerken betroffen. Daarbij kreeg ik regelmatig de opmerking te horen dat, “Goede specialisten op eigen kracht solliciteren” en geen gebruik zouden maken van een searchbureau. Eigen kracht is in dit verband geen gebruik maken van de kracht van anderen en is in die zin dus niet samenwerken.

Waarom zouden sommige maatschappen denken dat een sollicitatie met gebruikmaking van een searchbureau minder krachtig is? Heeft het iets te maken met het idee dat op eigen kracht, per definitie sterker is? Dus hoe minder hulp hoe sterker? Wat zit er achter een dergelijke redenering?

Uit diverse onderzoeken onder medisch specialisten komt naar voren dat er onder hen een machocultuur heerst. Zo was er enige jaren geleden een onderzoek naar burn-out onder medisch specialisten. De uitkomst was dat zo ongeveer een derde daar tegenaan zat, maar ook dat zij er goed tegen konden. Dus met andere woorden, “Wij hebben het erg moeilijk, maar zijn sterk en kunnen het aan”. Klopt dit, of is dit zelfoverschatting van een groep die heeft geleerd om vooral sterk te zijn en geen “zwakte” te tonen? Een overblijfsel uit oude tijden? Ik heb lang geleden in een ziekenhuis een zelfde opmerking gehoord van een bestuurder. Hij zou geen enkele behoefte hebben aan training en/of coaching want als dat nodig zou zijn, dan was hij geen bestuurder geweest.

Is dit beroepsdeformatie? Dokters verlenen hulp aan zieke mensen. Is in hun ogen hulp vragen daarmee gerelateerd aan zwakte? Zelfs, als je zo redeneert zou je toch ook moeten concluderen dat die hulp iemand weer beter en dus sterk maakt?

In andere sectoren heeft men dit denken lang geleden al achter zich gelaten en weet men dat het geen teken van zwakte is om hulp te accepteren. Hulp maakt je niet zwak maar juist sterker. De topmanager heeft een coach die spiegelt en het denken verder ontwikkelt. In andere sectoren maakt men juist bij de zwaarste functies gebruik van searchbureaus. Wat hebben die bureaus dan te bieden?

Ook search is een vakgebied voor specialisten. Want iedereen kan een advertentie plaatsen en kijken of er reacties komen en iedereen kan dan met de kandidaten een gesprek aangaan. Maar wie kan interessante kandidaten in stilte en vertrouwen benaderen en vervolgens in gesprekken de juiste personen overtuigen om er voor te zorgen dat je geen goede kandidaten mist? En in het geval van medisch specialisten, met het kleine aantal van geïnteresseerden, wie kan door middel van gesprekken goed beoordelen of de gezochte kandidaat echt past binnen de maatschap? Het is al moeilijk om de kwaliteiten te beoordelen maar hoe een nieuwe collega zich zal ontwikkelen en blijvend zal passen in de maatschap is nog veel lastiger. En daar heb ik na bijna 40 jaar werkervaring vele slechte voorbeelden van gezien. En maatschappen die na enige tijd met de handen in het haar zaten omdat ze de nieuwe collega toch niet zo goed hadden ingeschat. Daarnaast is de anonimiteit voor een startend specialist ook van belang. Zonder dat de naam al bekend is kan hij of zij zich oriënteren op een nieuwe plek. De topmanagers van deze wereld maken daar al jaren gebruik van.

Dus “Goede specialisten solliciteren op eigen kracht, maar topmaatschappen laten zich bijstaan door adviseurs die “gelukkig meer verstand” van search hebben”.

drs F.J. Spiering
Spiering advies

• Tweet