Wat Dikke-Ik en tante Biotica ons te vertellen hebben

We leven in dynamische tijden waarin veel gebeurt en zonder twijfel nog veel te gebeuren staat. Het kan niemand ontgaan. 

Ik ben bestuurlijk ruim 30 jaar actief in de zorg en niet eerder maakte ik mee dat de inhoud van ons werk zo bepaald wordt door geld, en de bezuinigingen die worden opgelegd. Nederland is een van de rijkste landen ter wereld, en onze gezondheidszorg staat op zeer hoog niveau, maar de laatste tijd wordt er geknabbeld aan de kwaliteit, aan de veiligheid en aan de toegankelijkheid. 

Zoals het altijd gaat zijn de zwakkeren in de samenleving, of de mensen die het slechts een vuist kunnen maken het slachtoffer van dit soort bewegingen. De omstandigheden in verpleeghuizen verslechteren, de mensen die noodgedwongen thuis moeten blijven wonen, krijgen steeds minder middelen toebedeeld waarmee zij dat kunnen doen, het aantal mensen met psychiatrische stoornissen dat op straat belandt, neemt zienderogen toe en huisartsen klagen over wachtlijsten voor de GGZ waardoor zij noodgedwongen patiënten moeten behandelen waarvoor zij niet zijn toegerust. 

Intussen horen we op de radio het bericht dat de zorg verandert en wij mee veranderen waarmee wordt bedoeld dat het de goede kant op gaat, en de participatiemaatschappij zich vlot ontwikkelt, iedere Nederlander een buddy of mantelzorger heeft, de marktwerking zijn werk goed doet, kortom dat de regering de doelen die zij zich heeft gesteld moeiteloos haalt. Wat is er aan de hand? Hoe komt het gat tussen het leven van alledag en de politieke realiteit zo groot? Zijn de ambtenaren die ons overladen met steeds meer indicatoren en afvinklijstjes zelf geen burger? Of mogen zij simpelweg niet klagen over wat zij ons en zichzelf aandoen, en geloven zij onvoorwaardelijk wat onze grote leiders hen vertellen? 

Nederlanders zijn van nature niet geneigd zomaar te geloven wat onze leiders vertellen, maar er komt verandering in. Op het ‘Dikke-Ik’ verhaal van onze premier is serieus gereageerd ook al is het duidelijk dat hij een demagogisch kletsverhaal vertelde, dat bovendien ook nog echte onwettelijke onjuistheden bevatte. 

Het is erg, maar het is nog niet zo erg als het verhaal dat ik laatst hoorde over Kim Jong-un, de grote Noord-Koreaanse leider, die zijn volk vertelde dat hij bij het eerste de beste partijtje golf dat hij ooit speelde 12 holes-in-one sloeg en 38 onder par speelde. Ik begrijp dat de Noord-Koreanen doen alsof zij hem geloven, hem eerbied bewijzen (ze moeten wel), en zich er iets van moeten aantrekken. Het gaat bij ons helaas ook deze kant op: de minister-president mag onzinverhalen vertellen, staatssecretaris van Rijn mag met droge ogen vertellen dat het PGB-probleem is opgelost en de verpleeghuiszorg aan het verbeteren is, en minister Schippers vertelt ons tante Biotica-verhalen en dat zij haar doelen realiseert en ook dat we er allemaal beter van worden. 

Wat mij aan de huidige tijd tegenstaat, is de nare toon waarmee alles wordt gezegd, alsof de werkers in de zorg er op uit zijn de boel te misleiden en verkeerd te declareren. Ik ken geen mensen die gemotiveerd raken door de stortvloed van bezwerende formules, en ik ken geen mensen die geïnspireerd raken door de repressieve maatregelen die zij opgelegd krijgen. Ja, we moeten keuzes maken, en ja we moeten zuinig omgaan met de middelen die ons ter beschikking staan, maar politici doen er goed aan zich te realiseren dat zij niet op de goede weg zijn en de werkers niet aanzetten tot creativiteit, flexibiliteit en innovatie. Maar politici hebben gewone mensen nodig om hun doelen te bereiken. Misschien kunnen ze ons een tijdje met rust laten en zelf lekker een partijtje gaan golfen met Kim Jong-un. Dan kunnen wij ons werk doen. Ik ben benieuwd of Dikke-Ik van Kim Jong-un kan winnen. 

• Tweet