Belastingadviseur uit roeping

Dát hoor je maar zelden toch? Waterbouwkundige, autodealer, strafpleiter, ook zij claimen het niet. Nee, geroepen worden lijkt voorbehouden aan dokters en priesters. En terroristen natuurlijk.

Immers, we voelen aan ons water dat hier sprake moet zijn van serieuze opoffering. Van afzien. Zuiver altruïsme. Het gaat niet om zómaar zielen maar om gunstelingen, uitverkorenen, secuur geselecteerd voor weldaden jegens de menselijkheid.

En wie is de roeper? God zelf? Zijn zoon, hun personeel? Zomaar een stem? Vanuit hart, darm of nier?

In een enquête onder medisch studenten gaf driekwart aan op enig moment de boodschap te hebben gehoord. En ja, dan ga je.

Het klinkt toch een beetje pedant allemaal. Ik gelóóf het ook gewoon niet, al die stemmen. Als je aan een Eerste Hulparts vertelt dat je ze hoort, ga je direct naar de gesloten afdeling.

Wat is het dan wel dat ons drijft op onze kruistocht? Bij rooms-katholieke priesters is dit inmiddels pijnlijk duidelijk geworden. En het kan niet god zijn geweest die dat geroepen heeft. Ook binnen IS-gelederen kan ik me iets voorstellen bij stemgeluiden uit andere sferen. Maar dokters? Hou op zeg. Hartstikke leuk vak gewoon. Uitstekende arbeidsvoorwaarden en nog steeds dik betaald. En opoffering? Florence Nightingale, OK. Of die enkele solo-huisarts op de wadden die 7x24 uur beschikbaar moet zijn. Maar dan hebben we het echt gehad.

Niet dat dokters niet lijden hoor, geloof me, het is vreselijk om bij ieder patiëntencontact een computer te moeten opstarten, het EPD te openen, een probleem te selecteren, een diagnose-behandel-combinatie te koppelen, 80 keer te clicken om een operatie te ‘orderen’ en ten slotte een brief te typen terwijl de patiënt naar de zijkant van je hoofd zit te staren en begrijpelijk doorgaat met vragen stellen. Dat is afzien.

Maar om nou te beweren dat een hogere macht je hiervoor heeft uitgezocht…

Ik geloof eerder dat onze beroepsgroep of laat ik voor mezelf spreken, ikzelf dus, een wat kwetsbaar ego heb met veel behoefte aan externe waardering. Dit fragiele zelfgevoel kwam trouwens al eerder naar voren in vergelijkende studies tussen geneeskunde- en andere studenten. En ‘Willem studeert medicijnen’, bekt toch nét iets lekkerder dan communicatie of fiscaal recht. ‘Ik ben chirurg’ doet het ook nog steeds goed op een feestje. Ik vind het mooi om dat te zeggen en mijn ouders en tante ook. Komen díe stemmen niet dáár vandaan gewoon?

Roeping. Ik heb het zelf, dat moge duidelijk zijn, nooit mogen beleven. Vind m’n vak geweldig en hoop het nog lang te blijven doen. Toegegeven, soms ben ik jaloers op collega’s, amici, die dat speciale gevoel kennelijk wél hebben. Maar dan nóg denk ik: je kunt er beter niet zo mee te koop lopen, vriend. Want roeping impliceert verhevenheid. Boven de fiscalist, bijvoorbeeld. Een voetstuk. En dat willen we toch niet meer?  

• Tweet