Verwijsbriefje

Werkt u op een crisisafdeling in de psychiatrie? Vraagt u zich wel eens af hoe het met de patiënten die u daar behandelde na hun opname verder gaat? Pakken ze thuis de draad op? Of moeten ze hun leven drastisch aanpassen?

Dit is hoe mijn leven eruit zag na mijn eerste psychose in 1995:

“Jij zult nooit herstellen van je psychose’’ zei mijn psychiater. Maar tegen alle verwachtingen in studeerde ik af, en ging ik werken als psycholoog.

Omstreeks 2007 woonde ik een lezing bij van diezelfde psychiater. Hij was inmiddels chef de clinique . Ik had de wens om als psycholoog en onderzoeker mijn ervaringsdeskundigheid in te zetten.

Ik zei tegen hem: ’U herkent me misschien niet. Ik was in 1995 opgenomen in uw kliniek. U zei dat ik niet meer kon afstuderen. Toch is me dat gelukt. Ik heb inmiddels werkervaring als psycholoog en onderzoeker. Met mijn kennis, werkervaring en mijn ervaringsdeskundigheid als toegevoegde waarde wil ik graag een bijdrage leveren aan uw onderzoeksgroep. Kan ik eens met u praten?”.

De psychiater reageerde: “U kunt een verwijsbriefje halen bij de huisarts voor een gesprek.’’

Ik begreep hem niet. Totdat ik doorhad dat hij mij nog steeds als patiënt zag. Ook hij merkte dat hij een pijnlijke uitspraak had gemaakt. Hij gaf me zijn visitekaartje: ‘’Dit is bij hoge uitzondering. Dit doe ik niet bij patiënten’’. Ik heb hem nooit gebeld.

Op 23 mei verschijnt in het kader van World Psychosis Awarenessday in de Trouw een speciale bijlage. Anoiksis, de vereniging voor en door mensen die psychosegevoelig zijn, heeft ervaringsdeskundigen geïnterviewd (onder wie ik) met het doel het stigma te doorbreken. Laat het een dag zijn waarop u zich voorneemt om niemand het perspectief op herstel te ontnemen. Want als ik toen naar mijn psychiater had geluisterd was ik nooit psycholoog geworden. 

• Tweet