iWatch

Het ding is er nog niet maar van binnen gaat mijn klokje heftig tekeer. Apple komt eindelijk weer eens met iets nieuws en voor Apple-seksuelen is dat ‘kicken’. Wat het apparaat precies kan weten alleen de Apple-ingenieurs. Maar wel staat vast dat het de mogelijkheid biedt om biologische parameters te kunnen monitoren. Daarmee wordt het op termijn – bij volgende generaties – in potentie steeds meer een platform waarop en waarmee we onze gezondheid of (eventuele kans op) ziekte kunnen monitoren. 

Precisiegeneeskunde of personalized medicine is in opkomst – vooral in de somatische gezondheidszorg maar het duurt niet lang meer of ook in de psychische gezondheidszorg gaan we dit merken. Er wordt gesproken van een paradigmaverschuiving maar meer bescheiden is de term transitie. 

Natuurlijk hebben artsen altijd al de individuele patiënt willen helpen – stel je voor. Alleen stonden hen tot nu toe weinig middelen ter beschikking om vooraf te kunnen voorspellen welke behandeling bij welke patiënt, en onder welke omstandigheden het beste zou werken. Met de komst van reeksen nieuwe biomedische disciplines – de zogenaamde omics genomics, epigenomics, proteomics, microbiomics, enzovoorts) –, en mede daardoor een diepgaander inzicht in de mechanismen van het ontstaan en beloop van aandoeningen, ligt een voorspellende geneeskunde in het verschiet. Het wordt hierdoor in de toekomst ook beter mogelijk om preventie te bedrijven – zelfs in verband met psychische stoornissen en andere hersenaandoeningen. 

Maar zonder de actieve medewerking van patiënten staan ook zorgverleners machteloos. En dan komt die iWatch om de hoek kijken. Want een belangrijk aspect van precisiegeneeskunde is ook dat mensen zèlf hun gezondheid bevorderen en eventuele tekens die kunnen wijzen op (de kans op) een aandoening regelmatig monitoren. De iWatch komt dus precies op tijd. 

Voorzien van een reeks sensoren kan zo’n ding al gauw dagelijks bloeddruk, hartslag, stress, slaappatroon, fysieke activiteit meten en straks vast ook inzicht geven in een aantal bloedparameters. Dit, allemaal gekoppeld aan je gps-gegevens en je mobiele activiteit (digitaal en reëel) en nog veel meer, verschaft de trotse bezitter van een iWatch een aardig beeld van de stand van zijn of haar gezondheid. En naarmate je het langer gebruikt zie je ook de ontwikkeling over enkele jaren en eventueel in vergelijking met je gezinsleden, leeftijdsgroep of wat al niet.

Ik verwacht dat de komende decennia, mede doordat mensen een preciezer beeld kunnen krijgen van de toestand en het beloop van hun eigen gezondheid, ze veel meer de focus gaan richten op het behoud of bevorderen daarvan. Ze moeten ook wel: van een chronische ziekte word je zelden beter, de zorg wordt schraler en mensen worden meer op zichzelf en elkaar teruggeworpen. Heel veel mensen, zo niet de meesten, willen echter zo autonoom mogelijk kunnen leven – tot de dood erop volgt. 

Testen en monitoren is niet, zoals Malou van Hintum laatst in een NRC artikel foutief suggereerde, een stap in de richting van een grotere populatie zieken. Het is juist een stap daar vandaan. Over 35 jaar is het aantal ouderen boven de tachtig op wereldschaal verdriedubbeld. Niet de vraag hoe we die mensen straks allemaal gaan behandelen is reëel, maar hoe we hun gezondheid zo lang mogelijk kunnen behouden. En hoe ze daar zelf zo actief mogelijk in zijn en blijven. Wat mij betreft mét een iWatch.

• Tweet