Zijn medisch specialisten (on)coachbaar?

Dit was een vraag die zich binnen een groot ziekenhuis voordeed. Vanwaar deze vraag? Medisch specialisten zijn en beschouwen zich als een bijzondere groep. Wetenschap en de dagelijkse beslommeringen en zorgen van patiënten gaan hand in hand. Ze zijn top in hun vak. Ze hebben grote verantwoordelijkheden. Ze zijn onfeilbaar en onkreukbaar. Daarnaast zijn ze zelfzeker; of dat laatste toch niet altijd?

Hoe kwam die vraag over coaching bij mij terecht? In het betrokken medisch centrum had men besloten een onderzoek te gaan houden naar hoe patiënten zich bejegend voelen door de medisch specialist. Binnen drie afdelingen van de betrokken organisatie werd middels formulieren die door de bali aan de poli-bezoekers werden uitgereikt, getoetst hoe betrokkene zich door de specialist “behandeld” voelde. Voor de goede orde; het ging dus niet om de medische techniek maar alleen maar (….) om bejegening. Dit werd getoetst middels een uitgebreide vragenlijst, waar de waardering middels een getal op de schaal van 1 tot 10 aangegeven kon worden.

Zoals u zult begrijpen, was aan de uitvoering van dit project de nodige discussie vooraf gegaan. Klopt de doelgroep, wat is de normering en allerlei andere technisch kwantitatieve vragen, maar natuurlijk vooral: wat doen we met de uitkomsten en wie doet er wat met de uitkomsten. Het leek wel alsof de onverschrokken, zelfzekere en o zo autonome specialist rondom dit soort vragen opeens onzeker werd. Op eens dienden zich vragen aan als bijvoorbeeld, wat doe ik met de uitkomsten maar ook bijvoorbeeld de vraag of de uitkomsten een onderdeel van een al dan niet formele beoordeling zouden zijn. Wonderlijke vragen eigenlijk! Want als je zo iets elementairs en belangwekkends doet als het werken aan het ( medisch) welzijn van je medemens, is beoordeeld worden toch niet zo erg? In je wetenschappelijke rol word je toch ook beoordeeld? En zelf ben je toch ook vaak impliciet je collegae aan het beoordelen?

Dit soort thema’s bracht het betrokken medisch centrum ertoe mij als coach “ter beschikking te stellen” aan iedere specialist die aan het onderzoek had deelgenomen. De doelstelling daarvan was om met een objectieve buitenstaander die geen medicus is maar wel veel verstand heeft van bejegening, de uitkomsten van het onderzoek eens door te praten. Vragen zoals: wat voor beeld roep ik blijkbaar op bij mijn patiënten? Waarom doe ik zoals ik doe? Waarom voel ik mij zo vaak ongemakkelijk of verlegen in mijn relatie naar mijn patiënten als het niet over m’n vaktechniek gaat? Dit soort, wellicht soms herkenbare , thema’s dus.

Gelet op de kop van deze column is de vraag interessant hoeveel medici zich gemeld hebben voor de coaching.
De potentiële doelgroep was 26 en er hebben zich 4 mensen gemeld die op de uitkomsten in wilden gaan. Voor mij betekende dit het volgende. De sterksten hebben zich gemeld. Dit zijn de mensen die beseffen dat ze feilbaar zijn. Het zijn ook degenen die zichzelf vragen stellen en aan verbetering willen werken. Daarnaast gaat het ook om degenen die, nu even inhoudelijk kijkend, beseffen dat bejegening een steeds prominentere plaats op de behandel-agenda zal krijgen.

Is de eerder gestelde vraag naar (on)coachbaarheid hiermee opgelost? Wat mij betreft ten dele. Voor een kleine groep kan het al en is het een adequate externe toetssteen en ontwikkelmogelijkheid.
Voor een grote groep echter is het op dit moment wellicht nog een brug te ver om mogelijke kwetsbaarheid te tonen als een beroepsbeoefenaar, die de samenleving graag nog als onkwetsbaar ziet.  

• Tweet