België!

“Ik heb getwijfeld over België, omdat iedereen daar lacht”. Het Goede Doel, een nederpop-bandje, zong het al in 1982. Als je in Zuid-Limburg komt, twijfelen ook veel mensen. Over het zorgaanbod. Maar ze twijfelen meer over Nederland dan over België.

Mijn schoonvader Herman is een voorbeeld. Hij gaat bij voorkeur naar België. Nu ben je in Maastricht niet alleen geografisch, maar ook cultureel al bijna in België. Ik nam in eerste instantie aan dat men daarom ook liever naar een Belgisch ziekenhuis ging. Een vreemde veronderstelling, geef ik grif toe, want een Maastrichts ziekenhuis zal toch ook de couleur locale aannemen, en zou voor de gemiddelde Maastrichtenaar toch ook prima moeten zijn. Verzekeraars als CZ en VGZ, die goed zijn vertegenwoordigd in zuidelijk Nederland, komen gezamenlijk al snel op meer dan 50.000 verzekerden per jaar die naar België gaan voor één of meerdere behandelingen. Herman is dus bepaald niet de enige, zo blijkt.

De grote vraag is natuurlijk, waarom al die mensen daar heen gaan. Het geeft toch meer gedoe en je moet verder rijden. Er staat blijkbaar iets tegenover dat dergelijk gedrag aanmoedigt. En inderdaad, er zijn twee grote verschillen.

Het eerste verschil: 
Belgische artsen verdienen per ingreep en ze bepalen zelf hoe lang ze willen werken op een dag. Dat is natuurlijk niet noodzakelijkerwijs positief. Een Belgische arts verdient meer als hij meer ingrepen doet. Hij zou dus geneigd kunnen zijn om meer in te grijpen. En als je pech hebt, is de ingreep om 8 uur ’s avonds, nadat de arts al een lange zware dag achter de rug heeft. Het beeld zou kunnen ontstaan van een oververmoeide arts die onnodige ingrepen doet. 

Er is echter een tegenbeweging. Je kan als patiënt heel makkelijk wisselen van arts. Een arts moet dus vechten voor zijn patiënten: voor je het weet zijn we weer weg. Vooral als je oververmoeid overkomt en onnodige ingrepen doet. Die dynamiek heet marktwerking.

Die concurrentie geldt ook voor Belgische huisartsen. Derhalve zijn huisartsen in België veel actiever betrokken in de tweede lijn. De prikkel daartoe (ontevreden weglopende patiënten) is veel groter dan in Nederland.

Het tweede verschil: 
Belgische artsen hebben een meer invoelende benadering en luisteren uitgebreider en langer. Dat kan, omdat ze zelf mogen bepalen hoe lang ze een patiënt zien. Weg met opgelegde normtijden! Naast het tonen van empathie, zijn ze ook nog eens toegankelijker. “Als u nog een vraag heeft”, zo zei laatst een Belgische arts tegen hem, “dan kunt u mij mobiel bellen”. Mijn eigen vrouw zat erbij, anders had ik het niet geloofd. Zij heeft dat nummer later ook gebruikt, en kreeg inderdaad meteen de specialist aan de lijn. Het kan dus echt. Iedere Nederlander aan wie je dit verhaal vertelt, kijkt je ongelovig aan. Mijn schoonvader meldt zelf desgevraagd dat hij in een Belgisch ziekenhuis veel minder lang hoeft te wachten. Ook worden aanvullende onderzoeken die nodig blijken meteen gepland, zodat hij daar kan wachten en niet een paar dagen later terug hoeft te komen. Ik noteer hier wat verbeterpuntjes voor Nederlandse ziekenhuizen.

Ik geloof niet dat Nederlandse en Belgische artsen van elkaar verschillen in kwaliteit. In beide landen heb je hele goede, goede en minder goede artsen. Het grote verschil zit in de marktwerking en de klantgerichtheid. Herman blijft daarom kiezen voor België, en met hem vele anderen. Met zulke specialisten is het geen wonder dat iedereen daar lacht.

 Definitie marketing

• Tweet