Struikelen en opstaan

Ik moet eerlijk bekennen dat ik moeite had met het thema voor deze column. ‘Mijn grootste fout’,- ik raakte niet geïnspireerd, ik ‘voelde m niet’. Het is niet dat ik geen fouten maak, ik kan alleen niet goed kiezen of, en zo ja welke van mijn fouten ik een medaille zou willen toekennen.

Is het het moment dat ik als eerstejaars studente journalistiek besloot geen gebruik te maken van het aanbod van die mysterieuze man in Americain? Hij had een leren koffer bij zich, gevuld met stiekem gekopieerde documenten waaruit bleek dat er heel veel geld aan de strijkstok bleef hangen bij een non profit organisatie waar hij jarenlang als accountant had gewerkt. Hij vroeg mij het verhaal openbaar te maken - a young and eager journalist - zocht hij en dacht deze gevonden te hebben in mij. Ik was éénentwintig. De organisatie die aan de schandpaal moest, was Greenpeace. Ik was bang dat ik onomkeerbare schade toe zou brengen. Ik deed het niet. Een jaar later deed een jonge Britse journalist het wel. Het was voor hem de start van een schitterende carrière als onderzoeks-journalist. En Greenpeace bestaat nog.

Is het het moment dat ik als verveelde veertienjarige met een hang naar avontuur in de auto stapte bij een mij onbekende man die vervolgens een bos in reed met oneerbare bedoelingen? Het liep goed af. Hij bedacht zich, zei mij nooit meer zomaar in een auto te stappen bij een onbekende en bracht mij naar het parkeerterrein van de tandarts waar ik mijn fiets had achtergelaten.
Was het die zoveelste keer dat ik stampvoetend afscheid nam van een baan terwijl ik in de deuropening riep dat mijn baas ‘me niet genoeg betaalde om voor hem te liegen/tegen me te mogen brullen’ ?

Was het mijn twintigste verjaardag die ik backpackend door Californië doorbracht aan de baai van San Francisco in het gezelschap van een vriendin en een fles tequila? Daar, aan het begin van mijn twintiger jaren, zit een gapend gat van een paar uur dat nooit meer ingevuld zal worden door herinnering.
Was het die rit van Lausanne naar Brussel met die roekeloze Belg aan het stuur?
Ik kon niet kiezen.

Als themagerelateerde afleiding besloot ik aan mijn facebook vrienden te vragen wat hún grootste fout was. Er volgde een stroom openhartige bekentenissen. Verkeerde inschattingen, gaan zwemmen in een ruwe oceaan met je zoontje van drie en je baby slapend op het strand, een overvloed aan drank en drugs, erachter komen dat je je baby bent vergeten als je al onderweg bent… mijn vrienden maakten fouten. In grote lijnen vergelijkbaar met de fouten die ik maakte. Maar ze zijn allemaal in staat het na te vertellen. Hun baby’s zijn inmiddels opgedroogd en opgegroeid en er is voor allemaal een moment gekomen dat de fout die hen het schaamrood op de kaken bracht in het gunstigste geval en leidde tot gierende hartkloppingen in het ergste geval, is verworden tot een anekdote. Ontdaan van de soms ontwrichtende akeligheid van het moment zelf. Dat is wat tijd doet met fouten.

Het houdt overigens nooit op: het maken van fouten is een dynamisch proces. We struikelen, vallen en happen naar adem. En dan staan we op, likken onze wonden en slaan het stof van onze jas. Zo zal het zijn.

Er is een mooi gezegde: ‘dat wat ons onderscheidt van dieren is dat wij beseffen dat we sterfelijk zijn’. En datzelfde besef maakt dat we leren van onze fouten.
Dan toch , vooruit maar, de onontkoombare en o zo obligate conclusie : Fouten maken is menselijk. 

• Tweet