Word een held en ga zitten!

Dus zo gaat dat: dat je met je Alzheimersokken aan een berg op fietst tegen kanker en daarna aanschuift bij het AmsterdamDiner tegen aids. Gewoon geld overmaken willen we niet, nee, er moet een prestatie aan verbonden zijn waarvoor we worden bejubeld. Zij, de patiënten, leveren hun ‘strijd’ tegen aftakeling en dood; wij, de gezonde mensen, leveren onze ‘strijd’ tegen spierpijn, ademtekort en tijdelijke fysieke uitputting – zoiets?

‘Strijd’ op hardloopschoenen
Terwijl zij zieker en zwakker worden, worden wij dankzij al die sportieve inspanningen sterker en gezonder. De een verschuift zijn grens richting de dood, de ander richting het leven. De ‘Alpe d’HuZes’ fiets je op om de ‘strijd’ tegen kanker te steunen, de Mont Ventoux is de berg die volgens het motto ‘Samen trappen we ALS de wereld uit’ helpt in het ‘gevecht’ tegen ALS. De Tourmalet en de Col d’Aubisque maken onderdeel uit van de ‘Pyreneëen Challenge’ van de Ride4Kids: fietsen en hardlopen om ‘strijd’ te leveren tegen energiestofwisselingziekten. Is de Puy de Dôme al geclaimd? Prachtige berg, hoor. Ook om kruipend te doen, of touwtje springend.
In januari vindt de zesde editie van Skate4AIR plaats: ‘Het ijs op tegen cystic fibrosis’, en verzamelen ruim honderd schaatsers zich om op de Weissensee de alternatieve Elfstedentocht (200 kilometer) te rijden. En vergeet ook de ‘Hollandse 100’ tegen lymfeklierkanker niet, 10 kilometer schaatsen en 90 kilometer fietsen.

Sta op tegen kanker
Het zal wel aan mij liggen, maar ik hou er niet van. Ik begrijp het ook niet zo goed. Het kost handenvol geld om een organisatie rond zo’n evenement op touw te zetten, iedereen moet er treinend, autorijdend of vliegend naartoe, en daarna gaan al die mensen iets doen wat op vakantie lijkt – fietsen, wandelen, schaatsen, inclusief afterparty – en daar moet je als thuisblijver dan per kilometer een paar euro voor neertellen. Waarom? Ik heb natuurlijk ongelijk, want de sponsorlopen, fietstochten, diners en gala’s om fondsen te vullen tegen een of andere ziekte zijn niet te tellen. Kennelijk is het een concept dat aanslaat, vooral als het om kanker gaat. ‘Sta op tegen kanker’, en hup, daar kijkt weer een rijtje BN’ers doordringend de camera in. Is er echt iemand die vervolgens uit zijn stoel overeind komt en zegt: ‘Ja! Ik sta OOK op tegen kanker!’ Blijkbaar wel. En die surft dan naar booking.com om een Frans hotel te boeken.

Thee drinken tegen depressie
De psychische aandoeningen komen er in deze wereld van glitter en gala wat bekaaid vanaf. Het is dan ook hoog tijd voor een Depressiegala, vinden verschillende patiënten en psychiaters. Ik begrijp dat wel. Ik denk ook dat het er moet komen, omdat het geld en aandacht oplevert. Maar hoeft het misschien geen ‘gala’ te heten? Feesten tegen een ziekte vind ik nog een graadje erger dan proberen een berg te bedwingen. Bovendien kun je voor mensen met een depressie direct zelf wat doen: er voor ze zijn. Geen berg of bevroren vlakte op, geen bruisende champagne achterover slaan, maar een luisterend oor geven en een arm om iemand heenslaan. Dan sta je niet op tegen een ziekte, maar ga je samen met iemand zitten. Zonder een applaudisserend publiek, met alleen een kopje koffie of thee, gewoon op de bank. Wat daar zo mooi aan is: iederéén kan zo’n held zijn, zelfs als je niet (meer) kunt fietsen of lopen. Het geeft je geen glamour, en toch is het een prestatie. Want, weet je: je kunt er écht levens mee redden.

• Tweet